Intersekse verwijst naar de doorleefde ervaring van mensen met lichaamskenmerken die niet passen binnen normatieve definities van man of vrouw. Het gaat niet over seksuele oriëntatie of genderidentiteit. Meestal identificeren intersekse personen zich als man of vrouw en kunnen elke seksuele oriëntatie hebben, variërend van heteroseksueel tot lesbisch, homoseksueel, of biseksueel.
Wie naar patiëntenrechten kijkt, zal merken dat voor voldoende bescherming mensenrechten nodig zijn. Op zijn best zijn patiëntenrechten een subset van mensenrechten.
De communicatie tussen intersekse mensenrechtenexperts en gezondheidswerkers verloopt soms moeizaam. Dan worden wederzijds onjuiste stereotyperingen gebruikt.
Intersekse mensenrechtenexperts werken met een top-down-aanpak via VN-mechanismen. Deze strategie heeft geleid tot sterke VN-aanbevelingen en resoluties. In 2018 leidde dat bij de Nederlandse overheid tot serieuze aandacht voor intersekserechten.
De overheid vindt dat artsen over nnmb’s mogen beslissen, maar diverse mensenrechteninstanties hebben Nederland gezegd dat een einde moet komen aan nnmb’s. Daarbij is een aantal keer opgeroepen dit via het strafrecht te regelen.
Opname van diagnoses in een Wettelijke Regulering, ongeacht of dat bedoeld is om diagnoses in de wet op te nemen of er juist van uit te sluiten, betekent dat de rechten van sommige kinderen gerespecteerd worden en van andere kinderen niet.
De VN zegt dat het kind over geslachtsbevestigende behandelingen moet beslissen en niet de ouders of gezondheidswerkers. Het zou onjuist zijn om ouders via een omweg toch te laten beslissen over de rechten van intersekse kinderen.
De Nederlandse overheid heeft bij beoordelingen in het kader van CEDAW, CESCR, UPR, en CaT aanbevelingen ontvangen over de situatie van intersekse personen. Maar werkt dat? Waarom mag de Verenigde Naties de Nederlandse overheid de les lezen en hoe gaat dat dan?
