Het is algemeen aanvaard dat gender een sociale constructie is. Maar dat sekse geen strikt biologisch gegeven meer is, zal voor veel mensen nog een verrassing zijn. Toch is dit met voorbeelden eenvoudig aan te tonen.
In de media lijkt het dikwijls alsof de aantasting van de lichamelijke integriteit het enige probleem is waar intersekse personen mee te maken hebben. In werkelijkheid zijn er volgens mensenrechtendeskundigen veel meer problemen.
Hoe kun je seksediversiteit en intersekse in beleid opnemen? En op welke gronden doe je dat dan? Vaak wordt gedacht dat het beëindigen van de non-consensuele, zonder problemen uit te stellen operaties bij kinderen het enige is waar intersekse organisaties aan werken. Maar in werkelijkheid behoren seksediversiteit en intersekse zichtbaar te zijn in tal van beleidsterreinen.
Dit artikel begint met een theoretische onderbouwing van de vraag waarom intersekse mensen niet zichtbaar zijn in de maatschappij en daarna wordt ingegaan op de vraag wat een coming-out nu nog in de weg staat.
Vrouwelijke topsporters met een van nature hoog androgeenniveau, worden door die organisaties verplicht een medische behandeling te ondergaan voordat zij weer mogen meedoen aan de vrouwencompetitie. Inmiddels ligt deze eis onder vuur. Dat artsen die betrokken zijn bij de seksetest zich ook bemoeien met de medische behandeling van de sportvrouwen, is een bijkomend probleem.
