Intersekse personen kampen met onzichtbaarheid en een maatschappelijk taboe op niet-normatieve lichamen, wat leidt tot geheimhouding en soms ongeïnformeerde medische ingrepen. De daaruit voortvloeiende minderheidsstress, kan leiden tot psychische gezondheidsproblemen en beïnvloedt het maatschappelijk functioneren van intersekse individuen.
Een ‘normaliserende’ behandeling heeft niets te maken met normaal zijn of normaal doen. Het is een eufemisme voor nnmb’s.
In de maatschappij en onder gezondheidswerkers bestaat brede consensus dat conversietherapie voor seksuele oriëntatie en genderidentiteit/-expressie niet werkt en zelfs schadelijk is. Toch wordt bij intersekse kinderen geprobeerd ze cis-gender hetero te maken.
In Nederland worden nog steeds nnmb’s uitgevoerd. Gezondheidswerkers maken daar geen geheim van.
Zou veel zelfvertrouwen nodig zijn om zonder nnmb een gelukkig mens te worden? Onderzoek laat zien dat het eerder omgekeerd is: veel mensen hebben na een nnmb aanzienlijke psychische problemen.
Ouders die vinden dat toestemming geven voor een nnmb weinig anders is dan, bijvoorbeeld, een schoolkeuze of het meenemen naar kerkdiensten, vergeten dat niet iedere keuze gelijkwaardig is.
Intersekse is een doorleefde ervaring en niets kan te niet doen wat je als kind hebt meegemaakt. Nnmb’s maken ook deel uit van die doorleefde ervaring.
Als er geen noodzaak voor het doktersbezoek is, zijn ook onschuldig lijkende bezoekjes aan gezondheidswerkers nnmb’s. Ze leiden net als andere nnmb’s tot gezondheidsproblemen later in het leven.
Seks wordt bijna altijd voorgesteld als a) heteroseksueel en b) penetrerend. Maar het is de vraag of dit juist is.
Jong opereren heeft nadelen; het is onethisch om kinderen vroeg te opereren als de operatie kan worden uitgesteld tot het kind zelf kan beslissen.
