“Intersekse is de doorleefde ervaring van de sociaal-culturele gevolgen van het geboren worden met een lichaam dat niet past binnen de normatieve sociale constructie van man en vrouw.”
De definitie van intersekse wordt uitgebreid behandeld in hoofdstuk 1 van de NNID-publicatie Misvattingen over Intersekse.
De visie op intersekse verandert, net als intersekse personen zelf ook veranderen. Elkaar ontmoeten in een gemeenschap helpt mensen zichzelf te zijn, ook buiten die gemeenschap.
Als seks(e) nietvanzelfsprekend is biedt inzicht in de relationele en seksuele ontwikkeling van jonge intersekse personen. Met interviews en twee kerntheorieën worden beïnvloedende factoren geïdentificeerd. Het doel is betere ondersteuning en positieve ontwikkeling voor deze groep te bevorderen. Geschikt voor zowel betrokkenen als professionals in de jeugdgezondheidszorg.
Misvattingen over Interseke weerlegt met wetenschappelijke onderbouwing 172 misvattingen over intersekse. Tegelijk wordt de noodzaak beargumenteerd van de door NNID gevraagde wettelijke regulering geslachtsbevestigende behandelingen intersekse personen via het strafrecht.
De Nederlandse overheid zegt dat bij de IGJ geen klachten bekend zijn en dat het rechtsstelsel verschillende wegen biedt om klachten in te dienen. In dit hoofdstuk wordt dat weerlegt.
Gezondheidswerkers bagatelliseren hun handelen in het verleden door te verwijzen naar de ‘tijdgeest’. Daarmee nivelleren zij het onrecht tot een situatie waarin ‘iedereen een beetje dader is en iedereen een beetje slachtoffer’.
Intersekse kinderen uit andere landen hebben dezelfde rechten als Nederlandse intersekse kinderen.
Meisjesbesnijdenis kan als cultureel verschijnsel niet los worden gezien van nnmb’s bij intersekse kinderen. Als we nnmb’s niet voorkomen, kunnen we moeilijk volhouden dat meisjesbesnijdenis een onacceptabele praktijk is.
Gezondheidswerkers martelen toch niet? Nee, maar het alternatief is niet beter: wrede, onmenselijke en onterende behandeling. De rol die de overheid heeft bij de uitvoering van nnmb’s zou misschien wel onder foltering kunnen vallen.
Een gebrek aan geld, en daardoor aan medewerkers, maakt het voor intersekseorganisaties moeilijk om hun visie bekend te maken. Gezondheidswerkers hebben dat probleem niet. Beide effecten zijn slecht voor de emancipatie van intersekse personen.
In de media lijkt het dikwijls alsof de aantasting van de lichamelijke integriteit het enige probleem is waar intersekse personen mee te maken hebben. In werkelijkheid zijn er volgens mensenrechtendeskundigen veel meer problemen.
