Intersekse emancipatie richt zich op ervaringen, niet op lichamen. Het idee dat intersekse 'geneesbaar' is, is onjuist. De emancipatie van intersekse personen vereist sociale erkenning en maatschappelijke acceptatie. Dit vraagt een voortdurende strijd en inzet voor duurzame mensenrechten.
In Nederland kan een wet niet worden getoetst aan de grondwet, ondanks dat dat daar tal van mensenrechten in staan. Wel kan de Nederlandse rechter bestaande wetgeving toetsen aan het internationaal recht.
De visie op intersekse verandert, net als intersekse personen zelf ook veranderen. Elkaar ontmoeten in een gemeenschap helpt mensen zichzelf te zijn, ook buiten die gemeenschap.
Gezondheidswerkers denken vaak dat intersekse personen zonder hun hulp problemen in de maatschappij zullen ondervinden. Dat is onnodig en leidt tot stigma en discriminatie.
In de media lijkt het dikwijls alsof de aantasting van de lichamelijke integriteit het enige probleem is waar intersekse personen mee te maken hebben. In werkelijkheid zijn er volgens mensenrechtendeskundigen veel meer problemen.
Geheimhouding, al dan niet onder het mom van privacy zelfgekozen, lijkt een effectieve manier om discriminatie te voorkomen. In de praktijk is het een vorm van geïnternaliseerde interseksefobie en zelfdiscriminatie.
In de lhbtiq+ groep zijn er voor iedereen een of meer letters waar je je niet mee identificeert. Het gaat dan ook niet om de letters, maar wat de verschillende groepen gezamenlijk kunnen bereiken.
De transgender gemeenschap en intersekse gemeenschap werken vooral op beleidsniveau vaak samen en voorkomen dat de rechten die de ene groep vraagt, ten koste gaan van de rechten van de andere groep.
Intersekse is geen derde sekse, het is het resultaat van het elkaar overlappen van de geslachten man en vrouw.
Inleiding van Misvattingen over intersekse. Deze pagina is een goede start voor wie wil weten waarom deze publicatie nodig is en biedt (via 'Direct naar argumenten in deze publicatie') snel toegang tot een groot aantal belangrijke hoofdstukken.
