Intersekse personen kampen met onzichtbaarheid en een maatschappelijk taboe op niet-normatieve lichamen, wat leidt tot geheimhouding en soms ongeïnformeerde medische ingrepen. De daaruit voortvloeiende minderheidsstress, kan leiden tot psychische gezondheidsproblemen en beïnvloedt het maatschappelijk functioneren van intersekse individuen.
Intersekse verwijst naar de doorleefde ervaring van mensen met lichaamskenmerken die niet passen binnen normatieve definities van man of vrouw. Het gaat niet over seksuele oriëntatie of genderidentiteit. Meestal identificeren intersekse personen zich als man of vrouw en kunnen elke seksuele oriëntatie hebben, variërend van heteroseksueel tot lesbisch, homoseksueel, of biseksueel.
Een ‘normaliserende’ behandeling heeft niets te maken met normaal zijn of normaal doen. Het is een eufemisme voor nnmb’s.
Een goede begeleiding is geen legitimering voor nnmb’s – het blijven ernstige schendingen van de mensenrechten. Daarnaast is de begeleiding minder goed dan gezondheidswerkers denken.
Artsen vrezen dat kinderen voortaan moeten wachten tot ze 18 jaar zijn voordat ze een geslachtsbevestigende behandeling kunnen ondergaan. Maar die vrees is niet terecht.
De visie op intersekse verandert, net als intersekse personen zelf ook veranderen. Elkaar ontmoeten in een gemeenschap helpt mensen zichzelf te zijn, ook buiten die gemeenschap.
Wie denkt dat de rechten van het kind voldoende geborgd zijn als een jong kind samen met de ouders en de gezondheidswerkers beslist over niet-noodzakelijke medische behandelingen, schendt nog steeds de rechten van dat kind.
In deze publicatie wordt regelmatig gesproken over de ‘vrije en volledig geïnformeerde toestemming’ die een intersekse persoon zelf moet geven voordat een gezondheidswerker een geslachts¬bevestigende behandeling kan uitvoeren. Wat is dat en welke regels gelden daarbij?
