Intersekse verwijst naar de doorleefde ervaring van mensen met lichaamskenmerken die niet passen binnen normatieve definities van man of vrouw. Het gaat niet over seksuele oriëntatie of genderidentiteit. Meestal identificeren intersekse personen zich als man of vrouw en kunnen elke seksuele oriëntatie hebben, variërend van heteroseksueel tot lesbisch, homoseksueel, of biseksueel.
Zou veel zelfvertrouwen nodig zijn om zonder nnmb een gelukkig mens te worden? Onderzoek laat zien dat het eerder omgekeerd is: veel mensen hebben na een nnmb aanzienlijke psychische problemen.
DSD is een frame dat bepalend is voor de visie van ouders op de toekomst van hun intersekse kind. Om die reden zijn artsen niet geschikt om voorlichting te geven aan ouders.
Het is algemeen aanvaard dat gender een sociale constructie is. Maar dat sekse geen strikt biologisch gegeven meer is, zal voor veel mensen nog een verrassing zijn. Toch is dit met voorbeelden eenvoudig aan te tonen.
‘Opereren of niets doen’ is een valse dichotomie; ook zonder nnmb’s zijn er tal van manieren om intersekse mensen te steunen.
Bij ‘normaliserende’ behandelingen gaat het niet over normaal maken (wat dat dan ook is), maar over het laten voldoen aan een norm.
Jong opereren heeft geen voordelen; alleen de patiënt zelf kan beslissen over de wenselijkheid of noodzaak van een gelachtsbevestigende behandeling.
Veel mensen, ook intersekse mensen, denken bij nnmb’s aan snijdende gezondheidswerkers. Maar ‘normaliserende’ behandelingen zijn breder dan alleen chirurgie.
Meisjesbesnijdenis kan als cultureel verschijnsel niet los worden gezien van nnmb’s bij intersekse kinderen. Als we nnmb’s niet voorkomen, kunnen we moeilijk volhouden dat meisjesbesnijdenis een onacceptabele praktijk is.
Consent en proxy consent zijn geen ongelimiteerde toestemming voor artsen. Er zijn ook na het geven van geïnformeerde toestemming grenzen waaraan een behandelaar zich dient te houden.
