In de maatschappij en onder gezondheidswerkers bestaat brede consensus dat conversietherapie voor seksuele oriëntatie en genderidentiteit/-expressie niet werkt en zelfs schadelijk is. Toch wordt bij intersekse kinderen geprobeerd ze cis-gender hetero te maken.
De communicatie tussen intersekse mensenrechtenexperts en gezondheidswerkers verloopt soms moeizaam. Dan worden wederzijds onjuiste stereotyperingen gebruikt.
Na meer dan twintig jaar met gezondheidswerkers te hebben gesproken zonder dat er wezenlijke verandering is opgetreden, is het niet reëel om te verwachten dat de komende tien jaar praten wel tot verandering zal leiden.
Dit artikel begint met een theoretische onderbouwing van de vraag waarom intersekse mensen niet zichtbaar zijn in de maatschappij en daarna wordt ingegaan op de vraag wat een coming-out nu nog in de weg staat.
