Intersekse personen kampen met onzichtbaarheid en een maatschappelijk taboe op niet-normatieve lichamen, wat leidt tot geheimhouding en soms ongeïnformeerde medische ingrepen. De daaruit voortvloeiende minderheidsstress, kan leiden tot psychische gezondheidsproblemen en beïnvloedt het maatschappelijk functioneren van intersekse individuen.
In Nederland worden nog steeds nnmb’s uitgevoerd. Gezondheidswerkers maken daar geen geheim van.
Een groot deel van de zorg, inclusief nnmb’s, is niet gebaseerd op bewezen effectiviteit. Maar waarop baseren gezondheidswerkers zich dan?
Te vaak worden nnmb’s uitgevoerd omdat gezondheidswerkers de ouders willen helpen. Maar moet dat ten koste van het kind gaan? Een pleidooi voor hulp aan ouders.
De visie op intersekse verandert, net als intersekse personen zelf ook veranderen. Elkaar ontmoeten in een gemeenschap helpt mensen zichzelf te zijn, ook buiten die gemeenschap.
Seks wordt bijna altijd voorgesteld als a) heteroseksueel en b) penetrerend. Maar het is de vraag of dit juist is.
Jong opereren heeft geen voordelen; alleen de patiënt zelf kan beslissen over de wenselijkheid of noodzaak van een gelachtsbevestigende behandeling.
Intersekse en DSD gaan over min of meer dezelfde groep personen. Iedereen die een DSD-diagnose heeft, heeft automatisch ook de doorleefde die bedoeld wordt in de definitie van intersekse.
Sommige gezondheidswerkers passen zelf de definitie van DSD aan hun eigen mening, maar dat is niet in het belang van de patiënten en ook niet in het belang van de wetenschap.
In deze publicatie wordt regelmatig gesproken over de ‘vrije en volledig geïnformeerde toestemming’ die een intersekse persoon zelf moet geven voordat een gezondheidswerker een geslachts¬bevestigende behandeling kan uitvoeren. Wat is dat en welke regels gelden daarbij?
