De Nederlandse overheid zegt dat artsen samen met ouders over nnmb’s mogen beslissen. De Verenigde Naties denkt daar anders over en zeggen dat de staat de schending van de rechten van kinderen moet verbieden en vervolgen.
Zowel door gezondheidswerkers als door de maatschappij als geheel is de acceptatie van intersekse gering. Intersekse personen worden iets minder geaccepteerd dan trans personen en veel minder dan lhb personen.
De maatschappij heeft gezondheidswerkers gevraagd een probleem (intersekse) op te lossen. Het is de maatschappij die het probleem heeft gecreëerd en in stand houdt. Daarom moet de emancipatie van intersekse personen vooral plaatsvinden in de maatschappij, niet in ziekenhuizen.
Opname van diagnoses in een Wettelijke Regulering, ongeacht of dat bedoeld is om diagnoses in de wet op te nemen of er juist van uit te sluiten, betekent dat de rechten van sommige kinderen gerespecteerd worden en van andere kinderen niet.
NNMB’s zijn in alle gevallen onacceptabel, niet alleen bij DSD-diagnoses. Ook om te voorkomen dat gezondheidswerkers ‘gaten in de wet’ opzoeken door andere diagnose namen te gebruiken, moeten worden voorkomen dat wetgeving afhankelijk is van een medische classificatie.
Niet-noodzakelijke medische behandelingen waarvoor een kind zelf geen vrije en volledig geïnformeerde toestemming voor heeft gegeven zijn altijd een mensenrechtenschending, niet alleen bij intersekse kinderen.
Sommige gezondheidswerkers zijn bang dat door een Wettelijke Regulering helemaal geen genitale behandelingen meer mogelijk zijn. Dit suggereert een glijdende schaal die niet blijkt uit het voorstel van NNID, daarin worden duidelijke grenzen aangegeven.
Gezondheidswerkers die zeggen dat een verbod op nnmb’s veel kinderen zouden schaden, negeren onderzoek dat zegt dat juist de nnmb’s schade aanrichten. Het is dan ook een misvatting dat de Wettelijke Regulering kinderen zouden schaden.
Eerdere richtlijnen hebben niet kunnen voorkomen dat nog steeds nnmb’s worden uitgevoerd. Daarom is het na zeventig jaar experimenteren op basis van onbewezen behandelingen en onvoldoende onderzoek, hoog tijd voor de Wettelijke Regulering.
Na meer dan twintig jaar met gezondheidswerkers te hebben gesproken zonder dat er wezenlijke verandering is opgetreden, is het niet reëel om te verwachten dat de komende tien jaar praten wel tot verandering zal leiden.
