In Nederland worden nog steeds nnmb’s uitgevoerd. Het aantal nnmb’s per jaar is vergelijkbaar met andere weinig voorkomende misdrijven die al in het strafrecht zijn opgenomen. De ernst en gevolgen van nnmb’s zijn bovendien vergelijkbaar met die van meisjesbesnijdenis.
In Nederland kan een wet niet worden getoetst aan de grondwet, ondanks dat dat daar tal van mensenrechten in staan. Wel kan de Nederlandse rechter bestaande wetgeving toetsen aan het internationaal recht.
De overheid vindt dat artsen over nnmb’s mogen beslissen, maar diverse mensenrechteninstanties hebben Nederland gezegd dat een einde moet komen aan nnmb’s. Daarbij is een aantal keer opgeroepen dit via het strafrecht te regelen.
De visie op intersekse verandert, net als intersekse personen zelf ook veranderen. Elkaar ontmoeten in een gemeenschap helpt mensen zichzelf te zijn, ook buiten die gemeenschap.
De Verklaring van Malta beschrijft in grote lijnen wat de internationale intersekse gemeenschap wil bereiken. Regionale intersekse organisaties in Afrika, Azië, Europa, Latijns-America/Caraïben, en Oceanië hebben daar hun eigen verklaringen aan toegevoegd.
Mag je de rechten van een minderheid schenden om een meerderheid iets meer (of iets eerder) tevreden te stellen? Het antwoord ligt bij een andere vraag: heeft iedereen recht op lichamelijke integriteit, zelfbeschikking en een open toekomst?
Is het mogelijk om mensenrechten ‘zoveel mogelijk’ te respecteren of ‘maar een klein beetje’ te schenden? Zijn 5 nnmb’s minder erg dan 100 nnmb’s?
In Nederland is het gewoonte dat ouders toestemming voor nnmb’s kunnen geven. Daarmee overtreed Nederland het internationaal recht. Ouders die toestemming geven voor nnmb’s schenden de rechten van hun kind.
Gezondheidswerkers martelen toch niet? Nee, maar het alternatief is niet beter: wrede, onmenselijke en onterende behandeling. De rol die de overheid heeft bij de uitvoering van nnmb’s zou misschien wel onder foltering kunnen vallen.
De maatschappij heeft gezondheidswerkers gevraagd een probleem (intersekse) op te lossen. Het is de maatschappij die het probleem heeft gecreëerd en in stand houdt. Daarom moet de emancipatie van intersekse personen vooral plaatsvinden in de maatschappij, niet in ziekenhuizen.
