Zolang een kind het verschil tussen gender en sekse niet kan verwoorden, en het kind de gevolgen van de behandeling niet begrijpt, kan geen toestemming worden gegeven voor een medische behandeling die kan worden uitgesteld. Bovendien is het de vraag of het kind vrije, geïnformeerde toestemming heeft gegeven als het lijkt of alleen kan worden gekozen tussen “niets doen” en “deze operatie” (zie ook 6969: Geslachtsbevestigende behandelingen uitstellen tot het kind zalf kan beslissen is niet hetzelfde als ‘niets doen’.Het is een misvatting dat ‘niets doen’ het enige alternatief is voor vroege operaties.).

Daarnaast blijft de vraag in hoeverre de toestemming van een kind het resultaat is van een werkelijk aanwezige of ervaren culturele en sociale druk. Dit is vergelijkbaar met de onjuiste aanname dat vrouwen in landen waar meisjesbesnijdenis voorkomt, zelf kunnen bepalen of zij zich zullen onttrekken aan deze praktijk^[1]. ¹De vergelijking met meisjesbesnijdenis gaat verder dan alleen de sociale druk – zowel de ‘normaliserende’ behandeling van intersekse als meisjesbesnijdenis worden door de betrokkenen, zowel daders als slachtoffers, gezien als noodzakelijk om ‘man’ of ‘vrouw’ te kunnen zijn. In een interview voor The Atlantic, bijvoorbeeld, vertelt de Amerikaanse antroploge Bettina Shell-Duncan over een besnijdenis waarbij zij aanwezig was. Zij had het meisje codeïne-pillen gegeven tegen de pijn: “Toen ik twee jaar later terugging, kwam het meisje naar me toe en gaf de pillen terug. Ze zei: ‘Je begrijpt het niet, dit is niet onze manier. En als ik dat niet had gedaan, zou ik nu geen vrouw zijn’.”^[1]