Ouders hebben het wettelijk recht en de plicht hun kinderen te verzorgen en op te voeden.¹Kinderen (volgens art. 1:233 BW personen tot 18 jaar) hebben recht op bijzondere bescherming. In art. 24 lid 2 van de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens (UVRM) wordt gesproken over ‘bijzondere zorg en bijstand’, art. 3 van het VN-Kinderrechtenverdrag (IVRK) verplicht staten kinderen te verzekeren van de bescherming en de zorg die zij nodig hebben, waarbij de belangen van het kind de eerste overweging vormen, art. 24 eerst lid IVRK  zegt dat kinderen recht hebben op de bescherming en zorg die nodig zijn voor hun welzijn, art. 1:247 eerste lid BW stelt dat de dragers van het ouderlijk gezag (meestal ouders) verplicht zijn en het recht hebben om minderjarigen te verzorgen en op te voeden. Volgens de WGBO mogen de dragers van het ouderlijk gezag voor de medische behandeling van proxy consent geven. Dat wil niet zeggen dat zij absolute zeggenschap over hun kinderen hebben; er geldt voor zowel ouders als overheid een plicht om kinderen te beschermen tegen schendingen van mensenrechten die (ook) voor kinderen gelden. Het Kinderrechtencomité heeft in General Comment 12 (2009)^[5] geëxpliciteerd dat volgens art. 12 van het VN-Kinderrechtenverdrag (het recht van het kind om gehoord te worden) ouders niet het recht hebben beslissingen te nemen die het kind later zelf kan nemen en die de open toekomst van de toekomstige volwassene in de weg staan^[8]. Vanuit diverse Europese en internationale instituties is inmiddels vastgesteld dat het faciliteren en uitvoeren van onnodige of uitstelbare medische ingrepen bij jonge kinderen in strijd is met de mensenrechten ^{[1 , 2 , 3 , 4]} (zie ook voetnoot 188 op pagina 61).

Dit betekent dat ouders geen toestemming kunnen geven voor uitstelbare medische behandelingen.

De Memorie van Toelichting bij de WGBO stelt dat gezondheidswerkers bij het schenden van de lichamelijke integriteit zich niet kunnen beroepen op een door derden gegeven proxy consent ^[6].²Pagina 21-22: “In beginsel kan een ieder ten behoeve van een ander een behandelingsovereenkomst aangaan. Dat wil echter niet zeggen dat die ander dan ook voor het uitvoeren van verrichtingen ten aanzien van de patiënt in de beslissingsbevoegdheid van de patiënt zou kunnen treden. De lichamelijke of geestelijke integriteit is niet zozeer bij het aangaan van een behandelingsovereenkomst in het geding, als wel bij het uitvoeren van handelingen van geneeskundige aard.” ^[6] (Zie 7474: Alleen het kind zelf kan toestemming geven voor een geslachtsbevestigende behandeling.Het is een misvatting dat nnmb’s toegestaan zijn als de ouders toestemming geven. voor gedetailleerde informatie.)

Dit betekent dat gezondheidswerkers zich bij nnmb’s niet kunnen beroepen op de door ouders gegeven proxy consent.

De gedachte dat ethisch handelen moet wijken voor een schijnbaar hoger inzicht als ervaring van de artsen of de wens van ouders, komt voort uit oude medische en ouderlijke privileges. Maar dat zijn privileges waarvan ethici en juristen inmiddels hebben vastgesteld dat ze onverenigbaar zijn met de rechten van het kind (zie 7474: Alleen het kind zelf kan toestemming geven voor een geslachtsbevestigende behandeling.Het is een misvatting dat nnmb’s toegestaan zijn als de ouders toestemming geven. voor meer informatie over proxy consent).

Zowel de wet WGBO ³Wet op de Geneeskundige Behandelovereenkomst, BW 7:446 t/m BW 7:468. https://wetten.overheid.nl/jci1.3:c:BWBR0005290&boek=7&titeldeel=7&afdeling=5 als besliskaders voor geïnformeerde toestemming die beschikbaar zijn vanuit de KNMG^{[7 , 9]} houden geen rekening met niet-noodzakelijke medische behandelingen bij kinderen. Om in overeenstemming te komen met door Nederland geratificeerde verdragen moet in de WGBO geëxpliciteerd worden dat ouders geen toestemming mogen geven voor medische behandelingen die uitgesteld kunnen worden tot het kind oud genoeg is om zelf geïnformeerde toestemming te verlenen.