HOOFDSTUK 75
Goed voor een kind zorgen is een plicht, geen recht
Ouders die vinden dat toestemming geven voor een nnmb weinig anders is dan, bijvoorbeeld, een schoolkeuze of het meenemen naar kerkdiensten, vergeten dat niet iedere keuze gelijkwaardig is.
Ouders nemen diverse beslissingen die een grote invloed hebben op het verdere leven van hun kinderen. Veelgenoemde voorbeelden zijn het opvoeden in een bepaald geloof en de keuze van een school.
Dat als argument gebruiken om nnmb’s uit te voeren suggereert dat iedere beslissing die een grote invloed heeft op het leven van een kind gelijkwaardig is. En dat is niet waar. Voor elk van dit soort beslissingen gelden grenzen. Als een streng geloof van ouders, bijvoorbeeld, leidt tot radicalisering van het kind, kan de overheid ingrijpen. En ook als de school die door de ouders wordt gekozen, bijvoorbeeld, niet voldoet aan de eisen van de overheid, kan de overheid ingrijpen.
Ouders mogen ingrijpende beslissingen voor een kind nemen, maar als dat leidt tot een opvoeding waardoor een kind zich sociaal, emotioneel en geestelijk niet goed kan ontwikkelen, wordt dit niet in het belang van het kind geacht[1]. Dit is bij alle ingrijpende beslissingen een grens die niet overschreden mag worden en als dat toch gebeurt, moet de maatschappij ingrijpen. Dat dergelijke ingrepen niet vaak voorkomen en dat er ook weinig over wordt gepubliceerd1Een duidelijke uitzondering hierop zijn de publicaties over meisjes- en jongensbesnijdenis om religieuze/culturele redenen., laat zien dat de keuze door de ouders voor een geloof of school in het algemeen niet gezien wordt als een belangrijke aantasting van het recht van kinderen. Anders is het al bij tatoeages: kinderen onder de 12 jaar mogen geen tatoeages of piercings laten zetten, zelfs niet als de ouders toestemming geven.2De Warenwet bevat leeftijdsgrenzen voor het aanbrengen van een tatoeage of piercing, anders dan in een oorlel: onder de 12 jaar is het geheel verboden, vanaf 12 jaar is toestemming van de ouders vereist, en vanaf 16 jaar mag het kind zelf beslissen. LINK
Dat nnmb’s nog een paar stappen verder gaan dan tatoeages of piercings zullen maar weinig mensen bestrijden. Nnmb’s worden door de Verenigde Naties aangeduid als een mensenrechtenschending waarvoor de daders vervolgd moeten worden en de slachtoffers schadeloosstelling moeten ontvangen. Andere instanties zijn het daar mee eens. Een duidelijker signaal dat met nnmb’s die grens overschreden wordt, is haast niet te bedenken (zie ook 147147: Er zijn goede redenen om nnmb’s wettelijk te reguleren.Het is een misvatting dat er geen specifieke reden is om nu tot regulering van nnmb’s te komen.).
Kortom: het recht van ouders om voor (of over) kinderen ingrijpende beslissingen te nemen, is niet onbegrensd. Het vergelijken van nnmb’s met per saldo minder ingrijpende beslissingen is feitelijk een variatie op de hellendvlakredenering uit 6767: Genitale operaties of behandelingen hoeven niet te worden verboden; nnmb’s moeten wel wettelijk gereguleerd worden.Het is een misvatting dat artsen straks helemaal geen genitale operaties of behandelingen meer kunnen verrichten..
Standpunt NNID
Goed zorgen voor kinderen is voor ouders een plicht, niet een recht; daarom zijn de rechten van ouders om te beslissen voor hun kind beperkt
Om de rechten van het kind te beschermen, worden ouders op tal van vlakken beperkt in hun recht om voor het kind te beslissen. Het gaat daarom niet om de vraag of een beslissing ingrijpend is, maar om de vraag of de rechten van het kind geschonden worden. Het recht op zelfbeschikking en het recht op lichamelijke integriteit zijn belangrijke grondrechten. Schending daarvan is niet te vergelijken met ‘ingrijpende beslissingen’.
Wat mensen zeggen
Ik had gewoon tien seconden
Dus toen zei ik toen ze al onder zeil was, ik zeg: ‘Ik wil even nu hardop for the record: ‘Wat gaan we doen? Wat hebben we beloofd aan elkaar? We gaan die liesbreuken fiksen en jullie gaan een kijkoperatie doen.’ […] Daar stonden we achter omdat je denkt: ja, je wilt er afblijven, maar je wilt toch wel weten hoe het zit, ook voor haar, van: wat is nou de achterliggende reden van dit. Nou, die man, hartstikke aardige vent, die zei: ‘Nou, mama, goed bezig, assertief, heel goed, prima dat je het nog een keer noemt. We gaan het in orde maken.’ Nee, dat hadden we goed voorbesproken, maar ik wilde het nog even letterlijk gezegd hebben. […] Ik zeg: ‘Het is ondenkbaar dat zij straks wakker wordt en dat jij mij gaat vertellen van: ‘Ja, ik heb ook nog maar eens even dit en dat weggehaald.’ Dus dat was superduidelijk.
(2,5 uur later belt de chirurg vanuit de OK met de boodschap dat er sprake was van heel erg onderontwikkelde gonades, waarvan er één al weg genomen was bij het nemen van een biopt. De andere was volgens de arts ook niet goed, en verhoogde het risico op kanker – de moeder geeft toestemming ook die gonade te verwijderen.)
En ik heb het niet eens met mijn man besproken, ik had gewoon tien seconden. Dus ik hang op en ik zeg tegen mijn man: ‘O, wat heb ik nou gezegd?’ Ik denk: hoe kan dit ons nou overkomen dat je dat niet wilt, dat je je er goed in hebt laten voorlichten […] en ik denk: het is gewoon gebeurd, hè? Ik stond er ook wel achter, maar ja, ’s nachts in bed natuurlijk niet.[a]
— Moeder van een kind met een XY-DSD – 2020