Regelmatig wordt bij ‘normaliserende’ operaties gesproken over reconstructie van de genitaliën^{[4 , 8 , 10 , 12]}. Maar er is bij intersekse niets verloren gegaan, alleen anders aangelegd; waarbij anders vooral een kwestie van smaak en normativiteit is. Het zou dan ook logischer zijn om te spreken over het construeren van de genitaliën.

Omdat de ‘normatieve’ operaties medisch niet noodzakelijk zijn en alleen een cosmetisch doel hebben, is de benaming cosmetische chirurgie dus beter passend. Wie het toch over reconstructieve chirurgie heeft, doet dit, misschien onbewust, om iets te verhullen want met cosmetische chirurgie die zonder de toestemming van het kind zelf wordt uitgevoerd geven ouders en behandelaars een vervelende boodschap af: we accepteren je niet zoals je geboren bent^[1].

Een cosmetische operatie, zeker als deze ‘normaliserend’ is, dient geen medisch doel maar een esthetisch doel. Dat betekent dat er een esthetische norm moet zijn die door de maatschappij aanvaard is. Vooral voor het vrouwelijk lichaam zijn er tal van dergelijke ‘normen’, hoewel ze zelden officieel worden beschreven en altijd onderhevig zijn aan de mode. Dergelijke ‘normen’ zijn gebaseerd op seksuele aantrekkingskracht, en daarmee op het dan geldende idee van wat een ‘knappe vrouw’ is.¹Vanuit een feministisch oogpunt wordt chirurgie die bedoeld is om het lichaam van de vrouw te laten voldoen aan het vaak door mannen bepaalde ideaalbeeld gezien als seksistisch en misogynie ^{[1 , 5 , 7 , 9]}. Vanuit een rechten-oogpunt zijn meisjesbesnijdenis, jongensbesnijdenis, cosmetische chirurgie voor vrouwen en nnmb’s met elkaar vergelijkbaar omdat ze allemaal tot doel hebben een stereotypisch beeld van sekse en gender te schetsen en dat vervolgens aan mensen op te dringen^[11].

Toch is voor de ‘normaliserende’ operaties die bij intersekse kinderen worden gebruikt, nauwelijks bekend welk eindresultaat wordt nagestreefd – het aantal onderzoeken naar variaties in genitalia bij niet-intersekse kinderen is zeer beperkt^{[2 , 3 , 6]}.