In 2006 werd door een groep artsen het acroniem DSD geïntroduceerd omdat het woord intersekse als a) niet specifiek genoeg en b) stigmatiserend werd gezien^{[13 , 18]}. Sinds die tijd is de betekenis van DSD en intersekse geheel uit elkaar gegroeid, terwijl het wel ongeveer dezelfde groep mensen betreft^[12] (zie ook 4444: DSD is niet hetzelfde als intersekse.Het is een misvatting dat DSD hetzelfde is als intersekse.).

Eigenlijk maakt het weinig uit welke term wordt gebruikt, intersekse, DSD, iets met ‘variaties’, een diagnosenaam, of een term die nog niet eerder gebruikt is. Niet dat al die termen hetzelfde betekenen – zeker niet. Het verschil wordt niet bepaald door de term, maar door wat de gebruiker van de term wil bereiken (de intentie): sociale verandering of mensen ‘genezen’ van iets dat geen ziekte is; het is het verschil tussen bevrijden en controle – zegt intersekse activiste Emi Koyama in 2003^[17]. (Zie ook 4444: DSD is niet hetzelfde als intersekse.Het is een misvatting dat DSD hetzelfde is als intersekse..)

Het staat iedereen vrij een term te gebruiken die hij voor zichzelf het best passend vindt. ¹Nadrukkelijk ‘voor zichzelf’, want stigmatiserend taalgebruik kan wel degelijk een negatief effect hebben. Het is zelfs een bewezen manier om vooroordelen van gezondheidswerkers over te brengen op gezondheidswerkers-in-opleiding; aandacht voor het taalgebruik in medische dossiers kan helpen om patiëntgerichte zorg te bevorderen en ongelijkheden in de gezondheidszorg voor gestigmatiseerde bevolkingsgroepen te verminderen. ^[11] Het negatieve effect treedt op als vooroordelen onbewust deel uitmaken van het curriculum – er wordt dan gesproken van een ‘verborgen curriculum’ (hidden curriculum). ^{[6 , 13 , 16 , 18]}  De Franse socioloog en cultuurtheoreticus Pierre Bourdieu beschrijft dit proces met de termen culturele reproductie en symbolisch geweld ^{[3 , 4 , 5]}.  Zie voetnoot 731 (pagina 192) voor meer informatie over het begrip verborgen curriculum. ²Voetnoot 732 – hoofdstuk 169169: Overleg met jongere artsen leidt te langzaam tot het beëindigen van de mensenrechtenschendingen.Het is een misvatting dat jonge artsen heel anders tegen nnmb’s aankijken.: Hidden curriculum, of verborgen leerplan, is gedefinieerd als “Het geheel van invloeden die functioneren op het niveau van organisatiestructuur en cultuur, waaronder bijvoorbeeld impliciete regels om de instelling te overleven, zoals gewoonten, rituelen en vanzelfsprekendheden.”^[19]. Het artikel waar deze definitie van is overgenomen is uitermate kritisch over de rol die het hidden curiculum speelt in de opleiding van jonge gezondheidswerkers. Het Nederlands tijdschrift voor Geneeskunde vatte het effect samen met: “Opvallend was dat studenten vaak vernederd werden. Veel incidenten gebeurden met name in de klinische stages en ten overstaan van patiënten. Studenten voelen zich daardoor onzeker en geven zichzelf de schuld van het gebeurde. Tenslotte ervaarden de studenten dat geneeskunde (leren) vooral een kwestie was van competitie en minder van coöperatie. Een belangrijke vaardigheid is ‘in een goed blaadje komen’ bij je meerdere om je te vergewissen van een baan voor de toekomst.”. Minder kritische publicaties over dit onderwerp spreken over ‘socialisatie van de student’.  V2 Zowel verborgen curriculum als socialisatie zijn begrippen die voortkomen uit het werk van de Franse socioloog en cultuurtheoreticus Pierre Bourdieu over culturele reproductie^[5].

Kort gezegd, er is geen reden de mensen die de term DSD³Of een andere medische parapluterm. Ondanks dat DSD geïntroduceerd werd omdat een groep artsen, patiënten en ouders de term intersekse stigmatiserend vonden^{[1 , 10]}. De term DSD (Disorders of Sex Development) was al vanaf het begin omstreden^[21]. Om die reden werd het woord disorder door patiënten al snel vervangen door differences, maar deze wijziging is nooit officieel door artsen overgenomen. Tien jaar na de introductie gaf onderzoek aan dat voor DSD nog steeds onvoldoende draagvlak was onder patiënten en ouders; net als eerder bij intersekse het geval was, werd DSD, vooral vanwege de woorden disorders en sex, gezien als stigmatiserend en pejoratief; een poging een nieuwe naam te vinden mislukte^[14]. gebruiken te veroordelen, maar ook niet om ze te prijzen^[21]. Dat wil niet zeggen dat DSD of diagnosespecifieke-termen ⁴Zoals AGS, CAH, CAIS, PAIS, (partiële) gonadale dysgenesie, syndroom van Klinefelter, syndroom van Turner, 17ß-HSD-3-deficiëntie en 5-alfa-reductase-2-deficientie. synoniemen van intersekse zijn (zie 4444: DSD is niet hetzelfde als intersekse.Het is een misvatting dat DSD hetzelfde is als intersekse.). Intersekse is een term die kenmerkend is voor het mensenrechtendiscours, terwijl DSD en diagnosespecifieke-termen kenmerkend zijn voor het medisch discours.

Het komt voor dat mensen een zo sterke persoonlijke voorkeur voor een term hebben dat zij kwaad worden als iemand een andere term gebruikt – dit gebeurt niet alleen bij intersekse activisten. Mensen die een probleem hebben met de aanduiding Disorders of Sex Development en het acroniem DSD zijn ook te vinden onder mensen die in een DSD-centrum worden behandeld^{[2 , 7 , 14 , 15 , 20 , 23]} en onder gezondheidswerkers^[22].

Mensen onderbouwen hun weerstand tegen een term vaak met het argument dat de term in hun ogen stigmatiserend is. Maar woorden stigmatiseren niet, dat doen mensen. Zolang intersekse niet volledig door de maatschappij is geaccepteerd, zal iedere aanduiding uiteindelijk als stigmatiserend worden ervaren.⁵In 2006 werd de vermeende stigmatiserende werking van het woord intersekse als argument voor de introductie van het acroniem DSD gebruikt. Nog geen tien jaar later werd gezocht naar een nieuwe aanduiding omdat DSD in grote groepen als stigmatiserend werd beschouwd.^[9] Toch heeft het geen zin om iedere keer een nieuwe term te kiezen, want dan moet ook telkens opnieuw aan de maatschappij worden uitgelegd waar de naam voor staat. Dat is niet bevorderlijk voor de emancipatie van intersekse personen.

Het is overigens een illusie dat behalve ‘mens’ een enkele term kan worden gevonden die voor iedereen acceptabel is – dat is iets dat geleerd kan worden van de emancipatiegeschiedenis van andere achtergestelde minderheidsgroepen.