HOOFDSTUK 23
Intersekse kinderen worden intersekse volwassenen
Intersekse kinderen worden intersekse volwassenen, maar daarmee komt geen einde aan de negatieve ervaringen. Er moet meer aandacht komen voor de problemen die intersekse volwassenen ervaren.
Ieder intersekse kind wordt uiteindelijk een intersekse volwassene. Uit onderzoek blijkt dat intersekse volwassenen veel psychische problemen hebben1Voor een uitgebreid overzicht van onderzoeken die dergelijke problemen melden, zie de pagina Sociale gevolgen op de website seksediversiteit.nl: LINK. die gelinkt zijn aan stigmatisering en opgelegde geheimhouding[11 , 13]. Maatschappelijke verandering moet dergelijke problemen voorkomen[9]. Hoewel scholen steeds meer aandacht aan genderidentiteit besteden, is er nog weinig aandacht voor seksediversiteit[3]. Intersekse scholieren en studenten lopen een grotere kans dan andere scholieren en studenten hun opleiding niet af te maken[10]. Intersekse volwassenen hebben volgens Europees onderzoek 4,3 maal vaker psychische problemen2In het dsd-LIFE onderzoek werden psychiatrische stoornissen gemeld bij 54,2% van de personen met DSD (tegen 10,6% in de controlegroep) en pogingen tot zelfdoding bij 6,8% van de personen met DSD (tegen 1,8% in de controlegroep)[5]. In Amerikaans onderzoek gaf bijna een derde van de deelnemers aan wel eens een poging tot zelfdoding te hebben ondernomen[18]. Dit staat in schril contrast met het promotieonderzoek van de psycholoog John Money die in de jaren 1950 bij 14 personen (8 procent) van de bij zijn onderzoek betrokken personen psychopathologie vond, waarvan slechts één persoon voor wie dit was toe te schrijven aan ‘het ambi-seksuele conflict’[14]. Zie voetnoot 234 (volgende bolletje) voor gedetailleerde informatie. 3Voetnoot 234: In zijn (niet openbaar toegankelijke) proefschrift uit 1952 stelt John Money op basis van een groep van 184 personen “Zelfs de twijfelgevallen buiten beschouwing gelaten […] is 8% een opmerkelijk lage incidentie van psychopathologie in een groep die zo kwetsbaar is voor de spanningen en problemen van het leven in een paradox. Slechts 1 op de 180 personen vertoonde psychotische symptomen die konden worden toegeschreven aan het ambi-seksuele conflict.”. [p.197] In een voetnoot op pagina 188 geeft Money aan dat er geen overtuigend bewijs is dat de ‘psychological adjustment’ van de 284 in het proefschrift beschreven cases mogelijk een te positiefbeeld schetsen van ‘hermafrodieten’ in het algemeen; volgens Money is eerder het tegenovergestelde het geval: “Het feit dat de steekproef waarschijnlijk bevooroordeeld is ten gunste van de meest dramatische en merkwaardige anatomische en psychologische ambiguïteiten is in feite in het voordeel van de conclusies die in dit hoofdstuk worden gepresenteerd.”[14] Eenzelfde verbazing sprak Money samen met Joan en John Hampson, in 1957 later opnieuw uit in een artikel dat wel gepubliceerd is[15]. Slechts twee jaar later schreven een aantal Canadese artsen met een beroep op warrig ‘wiskundig bewijs’ dat Money en de Hampsons geen gelijk konden hebben gehad want zij hadden bij 17(!) intersekse personen slechts vier personen zonder psychiatrische ziekten gevonden[1] – ziekten die echter niet bij naam worden genoemd, en die bij lezing met de kennis van vandaag eerder een verband lijken te hebben met de visie van de auteurs op gender dan met intersekse. Omdat het niet in hun visie op gender paste, zagen Cappon et al. veel waarover zij zich verbaasden ten onrechte als een psychiatrisch probleem. Maar de trend was in gang gezet: blijkbaar moest intersekse voortaan gepaard gaan met psychiatrische problemen. In het dsd-LIFE onderzoek werden psychiatrische stoornissen gemeld bij 54,2% van de personen met DSD (tegen 10,6% in de controlegroep) en pogingen tot zelfdoding bij 6,8% van de personen met DSD (tegen 1,8% in de controlegroep) [5].
dan niet-intersekse volwassenen en hebben 3,8 maal vaker een poging tot zelfdoding ondernomen[5]. In Amerikaans onderzoek beschreef meer dan de helft van de deelnemers (53,6%) hun geestelijke gezondheid als redelijk/slecht en gaf bijna een derde van de deelnemers aan dat ze weleens een poging tot zelfdoding hadden gedaan[18].4Hieruit kan niet worden geconcludeerd dat depressie en zelfdoding symptomen van intersekse of DSD zijn. Zelfverhulling (het leven met een geheim dat gerelateerd is aan schaamte of schuld) blijkt tot depressie en zelfdoding te leiden[6]. Zelfverhulling correleert significant met zelfrapportagemetingen van angst, depressie en lichamelijke symptomen en is verantwoordelijk voor een significant stijgend percentage van de variantie in lichamelijke en psychologische symptomen, zelfs na controle voor het optreden van het trauma, traumadistress, onthulling van het trauma, sociale steun, sociaal netwerk en zelfonthulling[12]. Zelfverhulling leidt tot het gevoel van inauthenticiteit en verminderde algemene zelfonthulling (d.w.z. onthulling van zelfrelevante informatie die niet beperkt is tot de gestigmatiseerde identiteit); de nadelige interpersoonlijke effecten van het verbergen (versus onthullen) van een gestigmatiseerde identiteit wordt waargenomen door externe waarnemers en niet gestigmatiseerde interactiepartners[16]. Zelfverhulling leidt tot een verhoogd psychologisch leed, en schaadt daarmee de gezondheid[17]. Openheid leidt juist tot een betere geestelijke gezondheid [7]. Het is daarom aannemelijk dat de stigmatiserende en (soms nog steeds) op zelfverhulling gerichte behandeling de oorzaak van depressie en pogingen tot zelfdoding bij intersekse personen is, niet intersekse zelf.
Volwassenen die in het verleden ‘genormaliseerd’ zijn, moeten minimaal kunnen rekenen op ondersteuning door onafhankelijke psychologen[8] en op hulp bij hormonale of fysieke problemen die het gevolg zijn van nnmb’s[19].
Onafhankelijke psychologische hulp, zoals ook gevraagd door het VN-Comité tegen Foltering[2], is echter nog niet of nauwelijks beschikbaar[4 , 8]. Bovendien is de invloed van psychologen in de medische behandeling gering; de te geringe toepassing van de psychologie wordt slechts geëvenaard door het te ver doorschieten van de geneeskunde in psychologische aangelegenheden[8].
Standpunt NNID
De doorleefde ervaring van intersekse mensen bestrijkt hun hele leven, niet alleen hun kindertijd
Intersekse mensen worden in alle stadia van hun leven gehinderd door een gebrek aan acceptatie door de maatschappij. Daarom zet NNID zich in voor intersekse mensen van alle leeftijden.
Wat mensen zeggen
KOP
Citaal.[a]
— Eva, 24 jaar – 2023